ក្រពេញអូវ៉ែរបស់មនុស្សស្រីគឺ ខុសពីពងស្វាសរបស់មនុស្សប្រុស។ ពងស្វាសមនុស្សប្រុសមិនអាចបាត់បង់ សមត្ថភាពនៃការបង្កើត អ័រម៉ូនភេទទេ។ បុរសដែលមានសុខភាពល្អម្នាក់ប្រហែលជាអាចផលិត មេជីវិតឈ្មោលបានយ៉ាង ល្អ រហូតដល់ពួកគេអាយុ ៨០ឆ្នាំ ឬលើសនេះទៅទៀត។
ម្យ៉ាងវិញទៀត ការប្រែប្រួលដ៏ស្រពិចស្រពឹលលើមុខងាររបស់ពងស្វាប្រហែលជាកើតឡើងក្នុង អាយុពី ៤៥ ទៅ៥០ឆ្នាំ ហើយវាកាន់តែខ្លាំងទៅៗក្រោយពីអាយុបាន ៧០ឆ្នាំ ។ ជាធម្មតាបុរសច្រើនតែធ្លាប់មានការថយចុះនូវការផលិតអ័រម៉ូនតេស្តូស្តេរ៉ូន ដោយសារការចាស់ទៅតាមអាយុ ប៉ុន្តែវាក៏អាចទាក់ទងទៅនឹងជំងឺមួយចំនួនដែរដូចជាជំងឹទឹកនោម ផ្អែម។
ខណៈពេលដែលមុខងារដ៏សំបើមរបស់ពងស្វាសធ្វើអោយមានរោគសញ្ញា អស់កម្លាំង, ខ្សោយ, បាក់ ទឹកចិត្ត, ថយចុះចំណង់ផ្លូវភេទ ឬងាប់លិង្គនោះគឺច្រើនតែមិនទាន់ដឹងពីមូលហេតុនៅឡើយទេ។
មានការព្យាបាលជាច្រើនសម្រាប់អាការៈទាំងនេះ។ ប្រសិនបើកម្រិតអ័រម៉ូនតេស្តូស្តេរ៉ូនចុះទាប ការបន្ថែមជំនួសមកវិញប្រហែលជាអាចជួយបំបាត់ ការបាត់បង់ ចំណង់ ផ្លូវភេទ ការបាក់ទឹកចិត្ត និងការអស់កម្លាំងបាន។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការប្រើអ័រម៉ូនបុរស ជំនួសអាចផ្តល់ផលវិបាកបំផុតគឺជំងឺមហារីកក្រពេញប្រូស្តាត និងការឡើងកូឡេស្តេរ៉ុលខ្ពស់ ក្នុងឈាម។ ចូរទៅពិគ្រោះជាមួយគ្រូពេទ្យដើម្បីរកមើលថាតើការព្យាបាលដោយអ័រម៉ូនគឺត្រឹមត្រូវ ចំពោះអ្នកដែរឬទេ៕
ប្រភពពីៈhttp://health.com.kh
ប្រភពពីៈhttp://health.com.kh
0 comments:
Post a Comment